Nie znam zbyt wielu
filmów poruszających tematykę gender [a raczej gender bending]. Przypomnę tu sztandarowe „Breakfast on Pluto”, czy dużo lepsze „The Crying Game”.
Czasami rozmyślałam, czy cokolwiek jest wstanie produkcję Neila Jordana
przebić. I jak zwykle, zupełnym fartem na taką rzecz trafiłam->a wszystko
wzięło się od „Lincolna”. Otóż, w trakcie
seansu dość uszczuplonego ilością widzów,
znajoma moja na widok Fernando Wooda spytała ‘Czy on nie gra w
takim serialu o stokrotkach, gdzie nie może dotknąć dziewczyny, bo ona jest duchem?'. Niestety, ja tego krzykacza w śmiesznych włosach, z żadnych kwiatów nie kojarzyłam. Ba, w ogóle nie miałam pojęcia kim zaś jest. I jak zwykle po projekcji doszło do lekkiego researchu. Okazało się, że już wcześniej
miałam z nim do czynienia w niejakim
‘Hobbicie’. I tak, z pamiętnego hipster elfa, przyszła wewnętrzna motywacja, by coś
jeszcze z Leem Pace obejrzeć. Postanowiłam więc zacząć od
pierwszego tytułu w jego filmografii, czyli „Dziewczyny żołnierza”. I o ludzie, jednak lepiej wybrać nie mogłam.
A teraz najważniejsze: jeśli
macie ochotę „Soldier’s Girls” obejrzeć, unikajcie kolegi filmweba*. Nie chodzi tu o jakąś wielką antyreklamę. Tylko wygląda na to, że im mniej osób wystawi ocenę na portalu, tym mniej przyłożą się do unikania spoilerów w
opisie. Fakt faktem, że ta historia wydarzyła się naprawdę- więc równie dobrze
ktoś pokusi się o informację z Google.pl. Ale
ja nie staram się zagłębiać w te sprawy, bo zazwyczaj psują mi radość z
projekcji. Zresztą zrobicie co chcecie: zignorujecie to ostrzeżenie, spojrzycie
na wpis (lub nie), albo pójdziecie w gaz. Wasz wybór. Ale jedno jest pewne-
musiało minąć sporo lat, by ktoś znów
pokusił się o niełatwą problematykę (zdaję sobie sprawę, że w tym czasie
powstała produkcja jak np. „Hedwig and
the Angry Inch”, ale jej nie widziałam, więc nie będę uwzględniać). I w dodatku
zrobił z niej coś wyjątkowo dobrego.
Fort Campbell, rok 1999. Do powietrzno-szturmowej dywizji przybywa ochotnik,
imieniem Barry Winchel. Chce podjąć pracę w amerykańskiej jednostce wojskowej. Oczywiście już pierwszego dnia wpada w małe tarapaty: spóźnia się na poranną musztrę, robi za karę pompki i gubi resztę plutonu. Jego współlokator Justin Fischer- z wyjątkową obsesją na punkcie czystości
(i nie tylko), również nie stanowi najlepszego towarzysza niedoli. Jednak po
chrzcie bojowym, grupka panów wraz z naszym
Winchelem, wybierze się do nocnego klubu, by rozładować stres. Nie pójdą jednak
do jakiegoś go-go, tylko miejsca słynącego z drag queen. I tu właśnie
rozpoczyna się prawdziwa akcja filmu. Bo zupełnym przypadkiem, z powodu
pijanego Fischera, Winchell spotyka tam Calpernię Addams: sceniczną piosenkarkę
„Wizji”, co jest również transgenderyczną kobietą. Winchell, początkowo zafascynowany
tajemniczą nieznajomą, po pierwszym tete
a tete w garderobie, od razu prosi ją o numer telefonu. Oczywiście wpierw
podejdzie do tego z pewną dozą nieśmiałości (kłania się presja
otoczenia), ale widać, że- w przeciwieństwie do uprzedzonych znajomych, traktuje
Calpernię z odpowiednim szacunkiem [‘Mama nauczyła mnie by właściwie obchodzić
się z damami’]. I choć życie osobiste Winchella
nie powinno wpływać na to, jak potraktują go w wojsku, okaże się, że relacja- a
właściwie coraz mocniej rozwijający się związek Barry’ego i Calpernii, to tylko
zapalnik dla kiełkujących szykan.
Siłą „Soldier’s
Girls” jest to, że nie stawia na moralitet. Owszem: historia Calpernii i
Barry’ego jest niezwykle (by nie powiedzieć cholernie) przejmująca. Bo to nie
żaden wymysł scenarzysty, tylko postaci z krwi i kości, zmagające się z identycznymi dramatami. Mam wrażenie, że reżyser rzuca nam tezę:
masz, tak tu się działo kilka lat temu; od ciebie zależy co z tym fantem
zrobisz. A co ja zrobiłam? Oczywiście postanowiłam napisać. Lepiej, lub
gorzej, ale z przeświadczeniem, że być może kogoś zainteresuję. Problematyką miłości, respektowania odmienności (transseksualizm), wraz z zadaniem sobie pytania jak traktować czyjąś prywatność
i jej granice w świecie codziennym. Wszak to prywatność jest w tej produkcji
naginana- i to wielokrotnie (z jednej strony polityka DADT, z drugiej wchodzenie
z buciorami w preferencje, które widnieją nam jako dane wrażliwe/sensytywne).
To nie Winchell ma problemy z uczuciami wzgledem Calpernii, tylko Justin
Fischer-który nie dość, że aż prosi się o
mentalnego kopniaka, to jeszcze [niczym paparazzi] od początku węszył na temat
orientacji i działań Winchella. Uwadze nie ucieka też fakt, że być może cierpiał
na jakiś skrywany kłopot. Weźmy chociażby jego widoczne ADHD,
wsuwanie porcjami leków no i [spoiler]wspomnienia
z dzieciństwa odnośnie przebieranek w kobietę (czy noszenia damskiej odzieży)[/koniec]. Coś świta? Może dodam
frapująca informację, że eks żona Fischera wyjechała z córką aż na Hawaje, by nie
mógł jej widywać. Ale dość tych miernych dywagacji, przejdźmy do kolejnego
punktu.
Nie da się ukryć,
że ogromnym plusem jest wiodąca, ekranowa para. Winchell to jegomość, z którym
niejeden [i niejedna] z nas mó(o)gł(a)by się utożsamić: jest miły względem osób,
na których mu zależy, ale i stanowczy w momentach podbramkowych. Mam wrażenie,
że przejawiał też dużo bardziej empatyczne zachowania, niż jego brothers in arms. Mimo zdiagnozowanych
trudności w nauce, nie poddawał się i studiował ciężki podręcznik o broni
militarnej. Ba, zapracował nawet na kandydaturę żołnierza miesiąca, co być może
przyczyniło się do podkręcenia dalszej, nerwowej atmosfery. Zresztą, nie tylko
o pokonywaniu blokad umysłowych tu mowa. Choć z początku Barry ukrywał się ze
swoimi intencjami względem Calpernii, stopniowo coraz mocniej angażował się w jej
życie, by wkrótce stać się dlań najważniejszą osobą (i rzecz jasna vice versa).
Zresztą uważam, że dość subtelnie ukazano tą [wszak kontrowersyjną] relację: jak
w każdej historii miłosnej mamy tak zwane maślane oczy i początki zauroczenia,
a potem dochodzą ciężkie chwile, w tym wypadku najmocniejszego kalibru. Iście
przednim pomysłem jest zrobienie z tej kameralnej fabuły retrospekcji
zamkniętej, która nie obfituje w pościgi i miks gatunkowy rodem z wspomnianego „The
Crying Game”. Mamy więc mocno ograniczoną przestrzeń akcji, w której istnieje
klub, baza wojskowa i niewielkie odskocznie: czyli konkurs i wyprawa do
rodziców Calpernii (tego fragmentu nie zamierzam opisywać, bo mówi sam za
siebie). Jedyne do czego mogę się przyczepić, to strona techniczna- choć
rozumiem, że w przypadku tego typu przedsięwzięć [Wiki podpowiada, że mam do
czynienia z biograficznym dramatem telewizyjnym], być może nacisk położono na
zupełnie inne kwestie: jak na przykład charakteryzacja.
Na kreację Lee Pace’a postanowiłam przeznaczyć oddzielny akapit: wszak od razu wspomniałam, że był głównym powodem popełnienia tego wpisu. No i intuicja nie kłamała-okazało
się, że mam do czynienia z kolejnym aktorem, który mimo braku ogromnej sławy (nie jest aż takim bożyszczem jak Ryan Gosling- chyba,
że się mylę), odwalił kawał gigantycznej roboty już przy pierwszym, poważnym
starcie. Jego Calpernia to nie tylko pewna siebie diva, ale i zagubiona,
zmęczona postać, która chciałaby wreszcie mieć szansę na szczęście. No bo
trudno nie zwracać niczyjej uwagi, gdy ma się wzrost i posturę Pace’a. A właśnie-
zastanawiałam się, czy ktoś z sylwetką ponad przeciętnych wymiarów,
jest w stanie wcielić się w raczej filigranową kobietę (na dowód odsyłam do wywiadów z
autentyczną Calpernią). Jednak nie na tym polegał cały zamysł filmu. Chodziło o
to, by zerwać z pewnym stereotypem, pokazać, że ta kwestia nie ma tu żadnego
znaczenia. Przecież Winchell od początku akceptował Addams taką jaką jest,
nigdy też nie pozwalał jej źle o sobie mówić. Te drobne gesty mówią więcej niż
rozbudowane, patetyczne monologi. Wystarczy rzec ‘I’m tired of being a freak’ i odpowiednio przekonująca gra
aktorska, by wycisnąć sedno. Tu, oczywiście misja się powiodła i to w pełnej
okazałości. Pace w tej kreacji jest po prostu naturalny-nie wiem czy takie
określenie cokolwiek wyjaśnia, ale dla mnie pasuje idealnie. Jest zalotny i
uparty kiedy trzeba, lecz i poniekąd zdystansowany (Calpernia nie do razu
wierzyła, że Winchell będzie chciał poważnego związku, zapewne z powodu
osobistych doświadczeń). Ktoś bardzo mądrze skomentował w sieci,
że Pace nosi swój doczepiany biust jak prawdziwy mężczyzna. I to jest
kwintesencja tego co mam do powiedzenia. Bo nim zabrałam się za seans,
zastanawiałam się, czy nie wyjdzie z Addams jakiś klon Jaye Davidsona-ale znów
nie było się o co ‘cykać’. Być może Pace nawet nie widział TCG przed SG (kto
wie, czy nie celowo; w końcu Bardem przy „Skyfall” nie odświeżał wizerunku
wcześniejszych bad assów, by wpleść
swój bez wrażenia wtórności). No i make-up artists- świetna robota, Lee w
tej (bardzo ładnej zresztą) peruce, chwilami wyglądał nie gorzej, niż zwyczajna
płeć piękna.
Podsumowując, „Soldier’s Girl” to pozycja godna polecenia.
Mimo słabej (?) kampanii promocyjnej ujmuje kilkoma elementami, z odważną
interpretacją Lee Pace’a na czele.
Ps. Film jest dostępny na youtubie.
*I IMDb jak się okazuje też; przynajmniej jeśli nastawiacie
się na oglądanie.
[Winchell]-To
karygodne.
[Calpernia]-Dlaczego?
Ponieważ żołnierz nie powinien płakać?
[Winchell]-Dokładnie.
[Calpernia]-Zapomniałeś,
że jestem weteranem.
