Intymny smutek (Projekt Kino).

Kolorowe neony, gasną światła a my jak te małe mrówki wracamy do swoich ciasnych, przepełnionych mentalnym bajzlem pokojów. Kiedy byłam w Hiszpanii, ciężko było mi porozumieć się po angielsku, bo tamtejsi krajanie (niestety) nie potrafili posługiwać się elementarnymi zwrotami. Tak więc z prawdziwą empatią rozumiałam barierę językową między głównymi bohaterami filmu, a mieszkańcami Japonii. Nie będę kłamać, konieczność powtórnego obejrzenia "Między słowami" sprawiała mi początkowo problem. Bo to jedna z tych produkcji do której potrzebne jest konkretne podejście i nastrój. Na szczęście udało mi się jakoś zebrać do seansu i wystukać kilka krótkich refleksji.

Dwoje ludzi, dwie różne historie i ten sam trudny do sprecyzowania niepokój. Nie mogą spać, nie potrafią się dogadać z ludźmi na którym im zależy, a w dodatku nie czują się w pełni obecni w świecie posługującym się innym dialektem. Charlotte (Scarlett Johansson) ma męża fotografa, który pracując w Tokio zostawia ją na większość dnia. Ona, czy tego chce czy nie, musi w jakiś sposób zorganizować sobie resztę czasu. Nawet dzwoniąc do koleżanki nie może znaleźć w niej oparcia, bo ta zdaje się kompletnie jej nie słuchać. Z drugiej strony jest również Bob (Bill Murray)- aktor w średnim wieku, który, jak sam mówi mógłby w tej chwili grać w jakimś filmie. Miast tego kręci denną reklamówkę alkoholu, która (chyba) dość mocno wpływa na jego zmęczoną psychikę. I tak pewnego wieczoru, ta kompletnie odmienna para spotyka się przypadkiem w barze,a ich krótka rozmowa staje się początkiem niezwykłej przyjaźni. Zestawiają ze sobą nie tylko problem małżeństwa -wypalone 25 lat i 2 zupełnie niejasne dla Charlotte (która, cytując "właściwie nie wie za kogo wyszła"), ale i życiowych wyborów. Mimo innych doświadczeń rozumieją się bez zbędnych słów, będąc dla siebie wręcz bratnimi duszami. 
    Ten film to zlepek kilku niesamowitych scen, które zapadają w pamięć i nawet jeśli nie kojarzymy całej fabuły, jesteśmy wstanie przywołać je bez mrugnięcia okiem. Weźmy chociażby fragment spotkania męża Charlotte i jego dziwnej koleżanki (zwłaszcza komentarz w stylu "Nie wszyscy muszą być z Yale", czy jakże fascynująca konwersacja o anoreksji), oraz kręcenia niefortunnej reklamówki (i fakt, że po japońsku można wyrazić więcej słów;)). Podobały mi się również wizualne obrazki 'starszego' Tokio, gdzie postać Scarlett lawirowała gdzieś między buddyjskimi rytuałami, a kobietami w swoich narodowych klimatach.

  "Między słowami" sprytnie wprowadza nas w pewną masowość, jaką widać nie tylko w Japonii, ale i innych zmechanizowanych krajach. Co bowiem robią mieszkańcy wieczorami? Grają na jakichś dziwacznych konsolach po mistrza gitary, na wybijaniu pokracznych stworków kończąc. Bohater Billa Murray'a nie był wstanie pojąć tej dziwnej technologii, co świetnie prezentuje ujęcie z próbą ujarzmienia sprzętu do biegania. Mimo tych towarzyskich spotkań, zarówno Bob jak i Charlotte wrócą sobie do hotelu i dalej będą cierpieć na insomnię. Bo coś sprawia, że wciąż odczuwają smutek (co ewidentnie ukazuje choćby scena pożegnania). Coppola włazi wręcz z buciorami do zamkniętych przestrzeni i karze nam przyglądać się osobistemu zagubieniu pojedynczych jednostek, które na zewnątrz starają się zamaskować swoje obawy. 
   Aktorsko film prezentuje bardzo solidny poziom. To właściwie popis możliwości Billa Murray'a i Scarlett Johansson-za którą osobiście nie przepadam, ale w tym jednym dziele pokazała, że wykazuje pewien potencjał. Ta zadumana, niekiedy niepewna Scarlett jest taką, jaką częściej wolałabym widzieć na ekranie. Murray zaś rewelacyjnie sprawdza się nie tylko w elementach komediowych, ale i tych bardziej przejmujących. Muzyka jest bardzo nastrojowa, wręcz przenikająca, czasem jej nie słychać,a czasem jest kwintesencją konkretnej sceny (na przykład końcowej).
   Dzieło Coppoli to twór gestów, niedopowiedzeń i naszych własnych interpretacji. Jedni będą zachwyceni, inni znużeni, a ja osobiście muszę uznać kolejne starcie z tym tytułem za godne uwagi.
8/10