Taniec ze Smokami- część jakoby I

Drogi Panie Martinie!

Jeśli następnym razem postanowi Pan wprowadzić kolejne postaci, wolałabym jednak żeby Pan tego nie robił. Wtedy bowiem znajdziemy się w dość niekomfortowej sytuacji, gdzie większość czytelników znów poczuje się skołowana, a i tak przecież połowa tych dodanych przez Pana zdarzeń, zostanie zwyczajnie usunięta, pozostawiając nas z dziwnym wyrazem twarzy. Tak więc, mimo, że posiadam ogromny sentyment do Pańskiej sagi, nie jestem wstanie oprzeć się ważeniu, że mamy  do czynienia z lekkim spadkiem formy (choć może wina stoi po stronie mojej małej sympatii do występujących poniżej postaci). 

A teraz na poważnie: bardzo chciałabym móc stwierdzić, że „Taniec I” jest lepszy niż „Uczta dla wron”, ale mimo, że lektura szła mi jeszcze w miarę, nie mam pewności, czy oba tytuły są na tym samym poziomie. No bo po pierwsze odnoszą się do innego uniwersum, a po drugie niekoniecznie chciało mi się śledzić losy megalomańskiej Matki Smoków, która (niestety) jest główną osią piątego tomu ‘jedynki’. Z kim zatem będziemy mieć do czynienia? Słusznie zgadujecie, że nie chodzi tu o Lorda Voldemorta (a szkoda, bo gość zawsze pojawiał się znienacka i niósł za sobą pewną aurę tajemniczości). 

Tym razem, nasza rysunkowa mapka na pierwszej stronie, będzie nie tylko powiększona o zbliżenie na Mur, ale również o całe Wolne Krainy- czyli okolicę w której przebywa nasza srebrnowłosa Daenerys, Quentyn z Dorne, Tyrion  i (spoiler!) zakamuflowany syn Rhaegara. Tak więc-omg! Będzie się działo. Ale w rzeczywistości fabuła ciągnie się niekiedy pokracznym tempem, a ja częściej dowiadywałam się czegoś nowego o hierarchii niewolniczych miast, niż ciekawostek z życia bohaterów. Nie zdziwię chyba nikogo, że Pentos, Valyria i Meereen przypominały mi krainy dalekiego wschodu.        

     Zacznijmy więc od Daenerys- wymarzyła sobie stworzyć miasto dla którego będzie cudowną matką. Jednak jej (niekiedy) nieracjonalne posunięcia powodują, że gromadzi sobie coraz większą rzeszę wrogów, a smoczki- choć rosną jak na drożdżach, miast słuchać się swojej pani wypinają się na nią przysłowiowym ogonem i postanawiają grasować po okolicy konsumując ludzi. Dany nie dość więc, że ma problemy z Yunkai, Astaporem i wewnętrznym buntem Możnych Panów, to jeszcze nie umie poskromić swojej tajnej broni. Tak więc na karku Targaryenki spoczywa mnóstwo obowiązków, które (jak się pod koniec okaże) niekoniecznie znikną za pomocą jej niepohamowanych miłostek (a pani z zasłoniętą twarzą mówiła żeby się strzec seneszala, co?). Jeśli chodzi o Tyriona, to z pomocą  Starszego nad Szeptaczami eunucha, zostaje przetransportowany do Pentos, a tam pewien otyły magister wkręca go w podróż wraz z niewielką grupką osób (skrywającą oczywiście swój właściwy cel eskapady). Jon Snow na Murze męczyć zaś będzie się nie tylko z niesubordynacją dzikich, ale również Stannisem i swoimi uczuciami- bo czy faktycznie dowódca Nocnej Straży jest wstanie nie angażować się w sprawy królestwa jeśli tyczy się to jego rodzinnego domu?

Ale, ale! Zapomniałabym o jednym z najciekawszych, jak nie najlepiej poprowadzonych wątków z Boltonami, a właściwie Fetorem. Jak być może pamiętacie, bękart Roose’a został uznany za prawowitego dziedzica, tyle, że okazuje się posiadać pewne niezdrowe skłonności nawiązujące do familijnego herbu. Arya  Stark ma zaś poślubić tegoż okrutnika, na co dość emocjonalnie reaguje nasz lord Snow. I tu w ciekawy sposób wkracza do akcji Melisandre, która chce pomóc uratować młodą wilczycę. No ale osoby, które są już po lekturze swoje wiedzą, a ja zastanawiam się tylko jak to wszystko ma zostać rozwiązane w kolejnym tomie.

No właśnie, już na początku zaznaczyłam, że pewne bezsensowne doczepianie wątków szkodzi tylko reszcie, a mechanizm usuwania bohaterów jest zazwyczaj nieoczekiwany, tak jakby autor nie do końca wiedział co chce z nimi uczynić. Weźmy chociażby Gryfa, który nagle poprzez wcześniejsze podszepty Tyriona postanawia zmienić kurs i miast stawić się do żeniaczki z Daenerys, chce pomaszerować sobie na Westeros. I niby wszystko ok., ale już po raz kolejny pozbywamy się jakiegoś zdarzenia. Nie chcę siać paniki, ale im dalej w las, tym (na serio) robi się więcej drzew, a pojedyncze usuwanie nadmiernej ilości bohaterów może się wkrótce skończyć jakąś krwawą jatką.

Tak więc z tymi, oraz innymi refleksjami (?) kończę swój mały wywód mając w planach kolejny tom, który (mam nadzieję) przyniesie mi nieco lepsze odczucia.