California dreamin'.

Współczesne patologie w wersji hard,soft (bądź takie których nie widać gołym okiem) dzieją się za naszymi plecami non stop. Ale żeby opowiedzieć o nich bez zbędnego moralizatorstwa trzeba umieć wyczuć zarówno wrażliwość widza jak i prezentowaną sytuację. Dzięki mojej cierpliwości i fakcie, że nie ocenia się wszystkiego po jednym seansie (bo przykładowo akurat miałaś/eś zły nastrój) udało mi się jeszcze raz na spokojnie obejrzeć "Fish tank". I tu, sama się sobie dziwiąc, wkręciłam się bez reszty w opowiadaną historię, pozostając pod koniec z wyrazem zaskoczenia na twarzy.

    Bawiąc się w przykładnego recenzenta (którym chlip,chlip nie jestem) powiem, że fabuła koncentruje się na losach 15-letniej Mii (Katie Jarvis), żyjącej w jednym z brytyjskich blokowisk. Mia jest trochę narwaną, powiedzmy, że dojrzałą na swój wiek dziewczyną, szukającą guza na każdym kroku. Jest agresywna, bo tylko w ten sposób radzi sobie z przerastającymi ją emocjami. Mia nie ma przyjaciół, codzienne szwęda się po opuszczonych rewirach, a najchętniej uciekłaby pewnie w siną dal. Jej matka (Kierston Wareing) bowiem swoje dziecię (i drugie młodsze) prędzej oddałaby do domu opieki, woląc spędzać czas na tym co najlepiej jej wychodzi- czyli piciu i sypianiu z gachami. Ponieważ nikt nie nauczył naszej młodej bohaterki wyrażać uczuć w sposób subtelny, Mia resztę swoich problemów odreagowuje za pomocą tańca. Pewnego pięknego poranka, napotyka nowego faceta matki, Connora (Michael Fassbender). Connor nie tylko, że wydaje się być uprzejmy dla dziewczyny (ignorując przy tym jej wulgarny mechanizm obronny), to jeszcze zachęca ją do pogłębiania swojego hobby i namawia, by wzięła udział w konkursie tańca. Mało tego- pożycza jej nawet kamerę i zabiera resztę familii na wycieczki, niczym nowy, przyszywany ojciec. Wszystko brzmi niczym opowiastka ze snu, ale wkrótce kolejne minuty filmu sprowadzą nas do brutalnej rzeczywistości, a Mii, załapanej w tytułowe akwarium ciężko będzie po tym wszystkim ruszyć dalej, by zwyczajnie nie utonąć.
     Że "Fish tank" jest przykrym studium wycinku społeczeństwa nie trzeba chyba mówić, ale z drugiej strony dawno nie spotkałam się z dziełem, które dosłownie wali nam w twarz jakąś cholernie smutną historię i karze przypatrywać się z pozycji biernego obserwatora. Masakryczny przy tym wydaje się być fakt, że Connor (który jest najbardziej nieoczekiwanym motorem zdarzeń) okazał się być...no właśnie kim? Samcem alfa?Zboczeńcem? Człowiekiem lubiącym zabawiać się na dwa fronty? O wiele łatwiej byłoby go oceniać, gdyby od początku prezentował typ 'zimnego drania', mającego gdzieś rodzinę Mii. Oczywiście duża w tym zasługa Michaela F., który bardzo szybko wzbudza w tym dziele skrajne emocje. Ogromna pochwała również należy się odtwórczyni głównej roli- bardzo naturalnej w swojej kreacji. Niezwykłe było obserwowanie jej zmian na twarzy, gdy zaczęła coraz mocniej ufać i wierzyć w swoje umiejętności. I tu jest (kolejny) pies pogrzebany. Bo czy naprawdę Mia posiadała tak ogromny talent, czy tylko Connor próbował jej mówić to, co chciała usłyszeć? A co jeśli tej nieodpowiedzialnej matce bardziej na niej zależało?

 Oczywiście nie omieszkam wspomnieć o scenach, które zapadły mi w pamięć. Sama relacja na linii Mia-Connor w bardzo wielu ujęciach odbiegała od czysto przyjacielskich. Nie mam tu jednak na myśli pewnej konkretnej sytuacji (o której wiedzą ci co widzieli), tylko przykładowo ujęcie z wchodzeniem na barana, kładzeniem do łóżka, czy chociażby klapsem.  Motyw z koniem, to taka metafora, którą chyba każdy odczyta- jakoby nasza młoda dorosła przejawiała wyjątkowo skrywaną wrażliwość za skorupą twardej laski. Surowość całej fabuły również jest godna zapamiętania- weźmy chociażby początek filmu, gdzie słychać urywane oddechy Mii. Muzyczna sekwencja "California dreamin"- jakże ironicznie odnosząca się do całej historii, gdzieś jeszcze przemyka się w moim umyśle. No i scena pożegnania Mii z matką- kilka bluzgów i wspólny taniec pożegnalny, który tak wiele mówi o ich przeszłości.      

"Fish tank" nie jest dziełem lekkim, fascynująco-oryginalnym, czy dobrym na jesienną depresję, ale z pewnością daje bardzo do myślenia.