Kara-te i kara-tamte

Za co kochamy kung-fu? Za niesamowite sceny walki i nieustanną wartką akcję? Czy może za wspaniale opowiedzianą historię mężnego wojownika, który walcząc ze swoimi słabościami pokonuje wszechobecne, wredne Zło? Sama nie wiem i nie potrafię do końca wyjaśnić, w czym tkwi magia takich produkcji (oczywiście nie wszystkie są w moim guście, ale to chyba oczywiste).

 

Niełatwo brać się za dzieło, które powstało w zupełnie innych czasach.Tak było w przypadku "Wejścia smoka", które zagościło ostatnio w naszej rodzimej TV. A że King Bruce Lee Karate Mistrz i, że to był wtedy taki fenomen w PRL-owskiej Polsce, to mówi samo za siebie. Owiana tajemnicą śmierć słynnego aktora, stanowi jeszcze większą zachętę, żeby zabrać się za oglądanie.

 Lee (Bruce Lee), adept klasztornych nauk Shaolin, za prośbą agencji wywiadowczej bierze udział w turnieju sztuk walki. Ma znaleźć dowody potwierdzające, że inicjator wydarzenia- Han, kręci nielegalne interesy, z prostytucją na czele. Dostaje również informacje o agentce, która zaginęła w miejscu, gdzie ma się odbyć starcie. Prócz tego Lee dowiaduje się, że jeden z czołowych  strażników Hana przyczynił się do śmierci jego siostry (czyli mamy zagwarantowaną zemstę w totalnym tego słowa znaczeniu). 

Wszędobylska muzyka lat 70- tych i klimat dalekiego wschodu stanowi bardzo sycący dodatek. Nie przeczę, że nadmierna ekspresja Bruce'a Lee podczas walki (zwłaszcza te jego "Łooo") była dość zabawna, ale muszę powiedzieć, że całą produkcję oglądało mi się z niezmiennym zaciekawieniem. Wszystko tu było sprawnie wykonane: turnieje, tajne eskapady, czy w końcu kluczowy pojedynek z lustrami (Han i te jego pazury Wolverine'a, to jest coś).  Wszystkim, którzy nie widzieli filmu, radzę zobaczyć na własne oczy, jak niegdyś wyglądały walki mistrzów.

Jeśli chodzi o animację, to w podobną stronę  poszło studio Dreamworks kręcąc  dwie części "Kung-fu Pandy" Zabrzmi to teraz dziwnie, ale jestem fanką tego cyklu. 'Dwójka' nie tylko trzyma poziom pierwszej części, ale jest wręcz dopełnieniem historii nieco niezdarnego, acz sympatycznego misia pandy o imieniu Poo. Dużo osób rozpisuje się w pozytywach na temat utworów i grafiki- wcale się nie dziwię, bo chociażby sam design Potężnej Piątki jest świetnie wykonany (Modliszka jest moim faworytem;)).

A teraz trochę fabuły. Wpierw nasz główny, czarno- biały bohater zostaje nieoczekiwanie wybrany na Smoczego Wojownika.Większość postaci ze świata kung- fu odbiera ten fakt jako pomyłkę, a mistrz Szi-fu próbuje początkowo pozbyć się niewygodnego gościa. Jednak, kiedy z więzienia wydostaje się mocarny Tai-Lung, tylko Po jest w stanie się z nim zmierzyć, ponieważ uwierzył w siebie i pokonał własne uprzedzenia.
Sequel opowiada zaś o krnąbrnym pawiu Shenie (mającym maniakalne czerwone oczyska), który za pomocą nowej,śmiercionośnej broni zamierza podbić Chiny. Okazuje się mieć coś wspólnego z przeszłością Po. Nasza panda, mimo, że poznaje wkrótce okrutną prawdę, nie tylko ją akceptuje, ale również odnajduje dzięki niej równowagę.Te wszystkie niełatwe przejścia pozwalają Po zatrzymać zaślepionego nienawiścią Shena i przywrócić pokój.
 W filmie znajduje się również dużo wątków humorystycznych, ale nie są to żadne kloaczne żarty z niskiej półki. Myślę, że na tle innych komputerowo wygenerowanych tworów dla dzieci, seria "Kung-fu Pandy" prezentuje się dość zacnie.
Rzekłabym, że motyw walki jest dość popularny w kinematografii, jednak, aby rzeczywiście móc go w pełni wykorzystać, należy dawać w nim rozsądne, mądre przesłania (których w obecnych czasach niestety brakuje).